نسل‌کشی و جنایت جنگی در غزه؛ مدعیان حقوق بشر کجا ایستاده‌اند؟

به گزارش عصر رویداد؛ از آغاز حملات رژیم صهیونیستی به غزه و کشتار مردم بیگناه و غیرمسلح این منطقه بیش از ۱۰ روز می‌گذرد. رژیم کودک کش در این مدت علاوه بر موشک‌باران و بمباران مداوم با محاصره کامل غزه، آب و برق را نیز قطع کرده‌است؛ اقدامی ضدبشری که منجر به تعطیلی کار بیمارستان‌ها شده‌است.

همچنین ارتش اشغالگر صهیونیستی در حملات خود بسیاری از تاسیسات غیرنظامی از قبیل بیمارستان، مسجد و خانه‌های مسکونی را در نوار غزه هدف قرار داده‌است به طوری که به چند روز پیش سخنگوی صندوق کودکان ملل متحد «یونیسف» در گفت‌وگو با «الجزیره» اعلام کرد که از زمان شروع بمباران اسرائیل، بیش از ۷۰۰ کودک در نوار غزه جان خود را از دست داده‌اند.

آمارها حاکی از آن است که تا کنون بیش از ۲۳۰۰ فلسطینی شهید بیش از ۱۰ هزار نفر مجروح شده‌اند که نیمی از آنان زنان و کودکان هستند.

همزمان با تداوم حملات ددمنشانه رژیم موقت صهیونیستی در نوار غزه و تلاش این رژیم برای جلوگیری از انتشار اخبار این جنایات به جهانیان، آمار جدیدی از کشتار خبرنگاران به‌دست اشغالگران منتشر شد.

اتحادیه روزنامه‌نگاران فلسطینی به تازگی اعلام کرد که از زمان آغاز تجاوزات رژیم تروریست صهیونیستی به نوار غزه در روز هفتم اکتبر، ۱۱ خبرنگار در این حملات جان خود را از دست داده‌اند.

این اتحادیه گفت که ۲ خبرنگار هنوز مفقود هستند و بیش از ۲۰ خبرنگار در تجاوزات جاری زخمی شدند و حدود ۲۰ اقامتگاه متعلق به روزنامه‌نگاران بمباران شد که برخی از آنها به طور کامل و برخی دیگر به طور جزئی ویران شدند. حدود ۵۰ دفتر اصلی و شعبه مراکز رسانه‌ای از جمله دفاتر شبکه «الجزیره»، تلویزیون فلسطین، خبرگزاری فرانسه و خبرگزاری شهاب توسط رژیم اشغالگر قدس بمباران شدند.

نسل‌کشی و نقض حقوق بشر در غزه از منظر حقوق بین‌الملل

کنوانسیون‌های چهارگانه ژنو ۱۹۴۹ و پروتکل‌های اول و دوم الحاقی ۱۹۷۷ مهمترین اسناد مورد اجماع حقوق بشردوستانه بین‌المللی است زیر پا گذاشتن قواعد آمره و از جمله حقوق بشر دوستانه بین‌المللی، نقض فاحش حقوق بین‌الملل محسوب شده و مسئولیت بین‌المللی و در برخی موارد مسئولیت کیفری فردی را به همراه خواهد داشت. حمایت و رفتار انسانی با مردم منطقه اشغالی از اصول اساسی حقوق بشردوستانه بین‌المللی در وضعیت اسکان خصمانه یک سرزمین است.

فهرستی طولانی از تضمین‌های حقوق مردم در کنوانسیون چهارم ژنو ۱۹۴۹ و پروتکل اول ۱۹۷۷ درج شده‌است. از آن جمله می‌توان به احترام به شرف، حقوق خانوادگی، مراسم مذهبی، اموال خصوصی و آداب و رسوم سنتی اشاره کرد.

گروگان‌گیری، تنبیه دسته جمعی، تبعیض بر اساس زمینه‌های نژادی، مذهبی، سیاسی، انتقال یا اخراج مردم، در اختیار گرفتن کنترل مواد غذایی و دارویی به نحوی که در جهت خلاف احتیاجات عادی مردم باشد، ممنوع شده‌است. انتقال اتباع غیر نظامی قدرت اشغالگر به مناطق اشغالی نیز غیرقانونی است.

بررسی شواهد، تصاویر، مستندات و گزارش‌های رسمی و معتبر نهادهای ناظر بین‌المللی، نشان می‌دهد که مجموعه متنوعی از مهمترین قواعد بنیادین و عرفی حقوق بین‌الملل و مقررات ناظر بر حقوق بین‌الملل بشردوستانه در سطحی بسیار گسترده در جریان جنگ اخیر رژیم صهیونیستی علیه مردم ساکن در نوار غزه نقض شده‌است.

شواهد و قرائن نشان می‌دهد که مصادیق متعددی از ارتکاب جنایت علیه بشریت، جنایت جنگی و جنایت نسل‌کشی در این جنگ به وضوح دیده می‌شود. از مصادیق مربوط به جنایت علیه بشریت در جنگ غزه می‌توان به کشتار وسیع زنان و کودکان، حمله به بیمارستان‌ها، ندادن مجوز برای حمل و نقل مجروحان، ممنوعیت دسترسی به دارو، حمله به مدارس، مساجد و مراکز مذهبی که جملگی از موارد نقض کنوانسیون‌های ژنو و ارتکاب جنایت علیه بشریت از سوی رژیم صهیونیستی است.

همچنین بمباران منازل مسکونی، کشتار زنان و کودکان، حمله به تاسیسات غیرنظامی، منازل، مدارس، مساجد، مراکز پلیس، اماکن عمومی، نابودی زیرساخت‌های حیاتی از جمله قطع شبکه توزیع آب و برق، تخریب بیمارستان‌ها و مراکز درمانی، ممانعت از حمل و نقل مجروحان و ارسال دارو، برخی از مهمترین مصادیق جنایت جنگی در جنگ اخیر غزه است.

در جریان حمله به نوار غزه، نیروهای رژیم صهیونیستی با محاصره همه جانبه غزه و ممانعت از ارسال نیازهای ابتدایی برای بقای حیات ساکنان غزه و با علم به اینکه مقتولان عضوی از گروه بزرگتری به نام ساکنان غزه هستند و بدون در نظر گفتن تعلق آنان به یک گروه نظامی یا سیاسی خاص اقدام به قتل آنان کرده‌اند، هر دو رکن مادی و روانی جرم نسل‌کشی بر مبنای تعریف ارائه شده در مواد ۲ و ۳ کنوانسیون پیشگیری و مجازات ژنوساید در تاریخ ۹ دسامبر ۱۹۴۸ محقق شده‌است.

در همین ارتباط «کاظم غریب آبادی» معاون امور بین‌الملل قوه قضائیه و دبیر ستاد حقوق بشر اظهار کرد: کشتن یک اعضای گروه ملی، قومی، نژادی مذهبی که ما الان شاهد آن هستیم ایجاد شرایط دشوار زندگی برای یک گروه به قصد نابود ساختن کل یا بخشی از آن گروه نابودسازی یعنی ایجاد ممانعت یا محروم‌سازی از دسترسی به غذا و دارو وارد آوردن صدمات شدید جسمی و یا روانی به اعضای آن گروه، این موارد همگی در زمره جنایت نسل‌کشی هستند.

وی اضافه کرد: همچنین جنایت علیه بشریت که دومین جرم است قتل، نابودسازی، اخراج یا انتقال اجباری جمعیت، محبوس نمودن، شکنجه و حمله به یک گروه در زمره جنایت علیه بشریت هستند جنایت جنگی شامل قتل عمدی، شکنجه، تخریب و تصرف اموال در سطح گسترده، اخراج یا انتقال غیرقانونی جمعیت، حملات عمدی بر ضد غیرنظامیان و حتی قصد حمله علیه آنان‌ در زمره جنایت جنگی قرار می‌گیرند.

از حمایت غرب تا سکوت سازمان‌های حقوق بشری

سکوت و حتی حمایت برخی مدعیان حقوق بشر از نسل کشی در غزه باعث شد که «ناصر کنعانی» سخنگوی وزارت امور خارجه جمهوری اسلامی ایران دیروز (دوشنبه۲۴ مهر) در نشست هفتگی با خبرنگاران شدیدترین انتقادها را علیه غرب بر زبان جاری کند.

سخنگوی وزارت امور خارجه کشورمان گفت: آنانی که پرچم دروغین حقوق بشر را به دست گرفتند به ملت‌های دنیا پاسخ دهند. امروز نقاب از نفاق همیشگی و دروغین آنها برداشته شده و به افکار عمومی دنیا پاسخ دهند که حقوق بشری که از آن دم می‌زنند چه نسبتی به چشم بستن بر این همه جنایات طی حدودا ۱۰ روز گذشته در سرزمین فلسطین و باریکه غزه دارند و اینکه آیا مسؤولیت‌های بین‌المللی که از آن دم می‌زنند و صحبت می‌کنند آیا شامل حال متحد همیشگی آنها یعنی رژیم صهیونیستی هم می‌شود؟

در این میان برخی کشورهای غربی با محوریت آمریکا آشکارا از این جنایات دفاع می‌کنند. حمایت امریکا از جنایت‌های صهیونیست‌ها تنها مواضع حمایتگرانه بایدن و سفر بلینکن به اراضی اشغالی ختم نمی‌شود. اعزام دو ناوگروه و همچنین ارسال تجهیزات و تسلیحات برای کشتار بیشتر، بخش دیگری از حمایت دولت بایدن در نسل‌کشی ساکنان غزه است.

همان طور که انتظار می‌رفت متحدان اروپایی این کشور نیز نه تنها مظلوم‌کشی صهیونیست‌ها را محکوم نکردند بلکه برگزاری تظاهرات در حمایت از فلسطین را هم ممنوع اعلام کردند که نمونه آن فرانسه است؛ کشوری که داعیه دموکراسی و آزادی بیان دارد اما با جریمه و بازداشت، مانع برگزاری تجمعات اعتراضی شده‌است.

سوالی که در اینجا مطرح می‌شود این است که رسانه‌های غربی، مدعیان حقوق بشر و البته نهادهایی نظیر سازمان ملل در این گونه رخدادهای اسفناک کجای ماجرا قرار دارند و چرا هیچ صدایی از آنها بلند نمی‌شود؟ آیا سکوت در برابر این جنایات و حتی فراتر از آن هم آوایی با اشغالگران صهیونیست، ته مانده اعتبار آنها را از بین نخواهد برد؟