ماجرای جنبش «پول من را پس بده‌»

به گزارش خبرنگار اعزامی ایرنا به ونیز، مدیران ونیز که متوجه این اختلاف کیفی فاحش شدند، تلاش زیادی انجام دادند تا طی این سال‌ها، با کاهش چاشنی سیاست، رویکرد هنری بیشتری از آنها ساطع شود. رویکردی که البته جواب هم داد که نمونه آن را می‌شود در مقایسه جشنواره امسال کن و ونیز به خوبی متوجه شد. کیفیت آثار جشنواره ونیز امسال، عملا یک سروگردن بالاتر از آثار حاضر در کن است مخصوصا از این جهت که فیلم‌های مهم بیشتری در ونیز شاید این برتری محسوس سبب شده تا مدیران ونیز، دوران رکود خودشان را فراموش کنند.

بعد از صحبت‌های زلنسکی در افتتاحیه کن امسال، انتقادهای بسیاری به این رویکرد کن وارد آمد و سبب شد تا بسیاری از منتقدان کن، این شیوه را در ادامه سیاسی‌کاری‌های این جشنواره تفسیر کنند. جالب‌تر آن‌که ونیز با وجود آگاهی از این میزان مخالفت‌ها، در افتتاحیه خود، پذیرای پیام زلنسکی بود تا نشان دهد نمی‌تواند یک عملکرد صرفا هنری داشته باشد و اصولا یک جشنواره سیاست‌زده است.

نکته عجیب دیگری که در همان روز افتتاحیه خود را نشان داد، حضور هیلاری کلینتون روی فرش قرمز جشنواره بود که هنوز مشخص نشده به چه علتی رخ داده است. برخی، این اتفاق را به موضوع انتخابات ۲۰۲۴ آمریکا مربوط می‌دانند و حمایتی که حزب کلینتون قرار است از هنرمندان و هالیوود به دست بیاورد را دلیل این حضور اعلام کرده‌اند.

نکته قابل‌تامل اینکه مدیران این جشنواره‌ها، جشنواره فجر و سیاست‌های سازمان سینمایی ما را سیاسی دانسته و سینما و جشنواره کشورمان را سیاست‌زده می‌دانند. البته در همین دوره، می‌بینیم که یک فیلم از ایران، بدون در نظر گرفتن مراتب حرفه‌ای، فقط به دلیل فعالیت‌های سیاسی کارگردانش، در بخش مسابقه پذیرفته شده است.

این روند در جشنواره بزرگ جهان که ادعای کیفی‌نگری دارد، حتی در شب اختتامیه و اعطای جایزه هم دیده می‌شود و این رویکرد یعنی آن‌که این جشنواره‌ها، با این انتخاب‌های سیاسی، جای فیلم‌های باکیفیت را می‌گیرند و این روند نمی‌تواند برازنده یک جشنواره معتبر جهانی باشد.

البته که رونق جنبش پول من را پس بده که در حاشیه جشنواره ونیز و به مانند سنت هرساله به راه افتاده، نشان از میزان اعتراض بیشتری است که بر مبنای این سیاسی‌بازی‌ها، از سوی مخاطبان این جشنواره به مدیران آن مخابره می‌شود.